Siempre fui la mas pequeña, aunque no creas tu, yo era alguien con miedo. La que menos podía, la que todo temía, siempre fui la mas pequeña. Puede que como tu, yo me sentía la que menos. La débil, frágil, cobarde, la que no pedía nadie cuando echaban a dedos. Que ser sensible era difícil de aceptar, para la gente un bicho raro. No tener fuerza o no saberla utilizar me colocaba tan abajo.Y yo nací de una gran ilusión de un mundo de cariño. De las ganas de luchar y hacer este mundo distinto. Y de unos padres también que hicieron su camino a poquito. Dejaron que me equivocara y encontrara yo el mio.

y creo... que encontré ere camino...

y no he tenido una vida perfecta, es más una vida que ha mucha gente le cuesta creer, pero eso es lo que realmente me hace sentir bien, como he conseguido cambiar una vida... como de llorar todas las noches he pasado a reír durante todo el día..

Comentarios

  1. me alegra mucho no que la vida que hayas tenido haya sido dura, sino que me alegro que te haya valido como experiencia para convertir esas lágrimas en carcajadas y que ahora seas esa chica que me tiene tan lokito!!

    eskerrik asko guztiagatik!!!

    ResponderEliminar
  2. eskerrikasko zuri eree!! porke kada vez ke ablo kontigo me rioo y me aces felizzz, asikeeee...
    miya miyoi esker!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. beraz orain etzara feliz izango ze etzauz nirekin hitzeiten...faltan botatze zaitut :(

      Eliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

pequeños placeres de la vida

dicen que de los errores se aprende

no es tan fácil como parece